Nielegalne kłusownictwo, które zaopatruje handlarzy na rynku ptaków śpiewających. Chroni je załącznik I Międzynarodowej Konwencji Waszyngtońskiej (CITES)
Proponowane działania ochroniarskie: Dalsze monitorowanie trendów populacyjnych, w celu określenia, czy uwolnionym ptakom hodowlanym udaje się przeżyć. Poprawa różnorodności genetycznej populacji introdukowanej przez wprowadzenie niespokrewnionych osobników. Monitorowanie postępów na wyspie Nusa Penida, zwłaszcza pod kątem badań interakcji w rodzimej florze i faunie. Zachęcanie do pracy społecznej na rzecz poprawy warunków siedliskowych.
Szpak balijski to piękny gatunek ptaka, który całe swoje nieszczęście zawdzięcza ubarwieniu. W Indonezji jest taki przesąd, ze wszystkie zwierzęta albinosy lub białe z natury przynoszą szczęście. Konsekwencją tego jest fakt, że każdy chciał takiego szpaka u siebie mieć. Szpaki te żyły wyłącznie na wyspie Bali. Bali to jedna z najgęściej zaludnionych wysp w Archipelagu Indonezji i tak jest już od setek lat. W związku z tym środowiska szpaka balijskiego bardzo się zmieniły. Zdecydowana większość terenu to pola uprawne lub wulkany, które nie tworzyły środowisk dla tego gatunku. Już w połowie XX wieku pozostał jeden i jedyny park narodowy Bali Barat, gdzie żyły ostatnie tygrysy balijskie, bo Bali zamieszkiwał również tygrys i ten już nie istnieje. Szpak balijski przetrwał w tym parku Bali Barat, ale po wojnie stał się on bardziej dostępny i zaczęło się wyłapywanie. Ptaki te osiągały bardzo wysokie ceny i nadal się to nie zmieniło na rynku. W związku z tym jest ekonomiczne uzasadnienie odłowów tego gatunku przez kłusowników. Doprowadziło to do całkowitego wymarcia szpaka balijskiego w naturze, ale na szczęście przetrwały w hodowlach.