Lemur koroniasty mierzy 31–36 cm długości, osiągając masę ciała ok. 2 kg. Jego ogon nie jest chwytny i mierzy 42–51 cm długości. Gatunek charakteryzuje się brązowo-pomarańczową koroną na szczycie głowy. Samice mają szare ciało i pomarańczową koronę. Samce są ciemniejsze w barwach czerwonobrązowych, koronę mają w czerni i pomarańczy.
Podobnie jak wszystkie gatunki lemurów, lemury koronowane mają „grzebień” dentystyczny utworzony przez sześć dolnych siekaczy i kły.
W naturze zamieszkują tylko niewielki teren w północnej części Madagaskaru – niedostępne, ostre jak brzytwa wapienne skały zwane tsingy.
Lemur koroniasty jest aktywny głównie w ciągu dnia. Wykazuje też jednak okresy aktywności nocnej, wtedy to często pobiera pokarm. Lemury te żyją w zwartych grupach społecznych liczących od pięciu do sześciu osobników, na czele których stoją dominujące samice. Używa ogona do balansowania podczas skoków z gałęzi na gałąź oraz do komunikacji w obrębie grupy społecznej.
Porody następują zazwyczaj późnym wrześniem bądź wczesnym październikiem, po ciąży trwającej 125 dni. Samica karmi młode przez pięć do siedmiu miesięcy. Lemury koroniaste osiągają dojrzałość w wieku 20 miesięcy, a dojrzałość płciową w wieku 3 lat.
Spędzają dużo czasu na pielęgnowaniu siebie i siebie nawzajem za pomocą dobrze przystosowanego do tego celu grzebienia i pazurów.
Dieta lemura koroniastego składa się głównie z owoców, uzupełnionych młodymi liśćmi, kwiatami i pyłkiem. Czasami zjadane są również owady i gleba. Częściej żywią się kwiatami w porze suchej. Chociaż dieta tych lemurów różni się w zależności od pory roku, zawiera duży procent owoców przy stosunkowo niewielu liściach. Zarówno w porze mokrej, jak i suchej owoce stanowią od 80 do 90 procent diety lemura koroniastego.
Lemur koroniasty jest endemitem Madagaskaru i obecnie wymienia się go jako zagrożony przez IUCN z powodu silnej fragmentacji siedlisk i pogorszenia się ich jakości głównie z powodu upraw rolniczych, produkcji węgla drzewnego, wydobywania szafirów i złota oraz nielegalnego pozyskiwanie drewna. Gatunek ten jest również wyławiany dla mięsa jak i jest prześladowany przez ludzi w odwecie za szkody w uprawach i łapany na lokalny handel zwierzętami.
Wiele gatunków lemurów jest na skraju wyginięcia. Z 91 procentami wszystkich gatunków i podgatunków lemurów sklasyfikowanych jako krytycznie zagrożone, zagrożone lub podatne na zagrożenia w Czerwonej Liście Gatunków Zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN), lemury są najbardziej zagrożoną grupą ssaków na świecie.
Madagaskar, jedyne miejsce na świecie, w którym występują lemury, jest domem dla 110 gatunków lemurów i jest globalnym centrum różnorodności biologicznej. Tylko 10 procent obszaru lądowego Madagaskaru pozostaje odpowiednim siedliskiem dla naczelnych. Lemurom zagraża utrata siedlisk i wylesianie, a bez ukierunkowanych działań ochronnych mogą wyginąć za 20 lat.
Szansą na przetrwanie gatunku i wzmocnienie jego populacji w środowisku naturalnym jest hodowla zachowawcza w ogrodach zoologicznych. Taką właśnie hodowlę rozpoczęło wrocławskie zoo. Wrocławskie zoo jest również zaangażowane w pomoc lemurom w środowisku naturalnym. Część przychodu z tytułu biletu specjalnego ZOO NA RATUNEK jest przekazywana na ratowanie tych zwierząt w ich ojczyźnie. Dodatkowo Fundacja DODO wspiera działalność Centrum Ratowania Lemurów – Reniala, gdzie m.in. poparzone podczas wypalania lasów i traw czy odebrane z przemytu lemury są leczone.
