Występuje w górach Afryki Środkowo-Wschodniej – w DR Konga, Ugandzie, Rwandzie i Burundi. Zamieszkuje wiecznie zielone lasy tropikalne, zarówno pierwotne, jak i wtórne. Spotykany jest na wysokościach 900–2500 m n.p.m. Choć dobrze wspina się i skacze, większość czasu spędza na ziemi – to rzadkość wśród koczkodanów. Porusza się na czterech kończynach, stąpając całą stopą.

Żyje w stadach złożonych z jednego dorosłego samca i 10–17 samic z młodymi. Grupy są z reguły spokrewnione. Koczkodany są aktywne w dzień – żerują wspólnie, śpią na drzewach i wzajemnie się iskają. Często przemieszczają się w poszukiwaniu jedzenia, czasem łącząc się z innymi grupami. Samce opuszczają grupę po osiągnięciu dojrzałości płciowej (ok. 3–4 lat). Samice rodzą jedno młode co dwa lata. Noworodki są rude i ciemnieją z wiekiem. Młode uczepione matki przemierzają z nią lasy, a po kilku miesiącach zaczynają samodzielnie eksplorować otoczenie.

Są wszystkożerne – żywią się głównie owocami, liśćmi i bezkręgowcami. W różnych rejonach proporcje składników diety mogą się zmieniać – czasem stawonogi to tylko 9% ich jadłospisu. Żerują zarówno przy ziemi, jak i w koronach drzew. Szukają ziół, młodych liści, pąków i grzybów. Lubią owoce m.in. fig i musangi. Jedzą też owady, dżdżownice i koniki polne. Posiadają woreczki policzkowe do gromadzenia pokarmu podczas żerowania.

Koczkodany górskie są narażone na wyginięcie (status VU w Czerwonej Księdze IUCN). Ich liczebność w naturze jest nieznana, ale uznaje się, że jest bardzo niska i stale spada. Największym zagrożeniem jest człowiek – polowania dla mięsa, wylesianie pod rolnictwo, rozwój górnictwa i zabudowy. Nawet populacje w parkach narodowych (np. Bwindi, Kahuzi-Biega, Kibale) nie są całkowicie bezpieczne. Działania ochronne obejmują włączenie do II załącznika CITES oraz ochronę gatunkową w kilku krajach.