Umaszczenie jest zwykle czerwonawo-brązowe u samców i niebieskawo-szare u samic, chociaż w niektórych miejscach występowania może być odwrotnie, samice są czerwonawe, a samce niebieskoszare.

Kangur rudy jest solidnie zbudowany, z dużymi, dobrze umięśnionymi ogonami. Ogon jest wystarczająco mocny, aby utrzymać ciężar ciała kangura, dzięki niemu utrzymuje równowagę podczas skoku. Ich skrócone kończyny przednie służą do chwytania jedzenia, pielęgnacji i obrony. Kończyny tylne są silne i dobrze rozwinięte, o dużych stopach. Drugi i trzeci palec w tylnych kończynach u kangurów rudych jest połączony i uformowany w pazur pielęgnacyjny. Ostatni palec w tylnej kończynach jest długi i masywny, używany podczas walk. Głowa ma wydłużony kształt, podobnie jak długie, spiczasto zakończone uszy. Na brzuchu samic znajduje się charakterystyczny fałd skóry – tzw. torba, w której pierwsze miesiące życia spędza noworodek.

Długość jego ciała wynosi od 75 cm do 140 cm, długość ogona 65 -100 cm. Masa ciała waha się w granicach 20 – 85 kg. Samce są wyraźnie większe od samic i o połowę cięższe.

Kangur rudy jest wyłącznie roślinożercą, a jego dieta składa się głównie z zielonych ziół, w tym traw i roślin dwuliściennych. Może pozostawać bez wody przez długi czas, jedząc bogate w wodę sukulenty.

Dieta kangura rudego jest bogata w celulozę. Podobnie jak inne zwierzęta, kangur nie posiadają enzymów trawiennych do rozkładania celulozy, stąd u tych zwierząt wyewoluowały mechaniczne i chemiczne mechanizmy pozyskiwania składników odżywczych z celulozy.

Trawa odgryzana jest przednimi zębami (siekaczami), przytwierdzonymi się do twardej płytki w górnej części pyska. Pomiędzy zębami przednimi a tylnymi (zębami trzonowymi) występuje szczelina, zwana diastemą. Daje to językowi więcej miejsca na wciśnięcie pokarmu do wnętrza jamy ustnej i umieszczenie go między trzonowcami w celu zmielenia.

Żołądek dzieli się na dwie części: workowatą i rurkowatą. W przedniej części, o kształcie dużego worka, znajdują się miliony mikroskopijnych organizmów, głównie bakterii, ale także grzyby i pierwotniaki. Te organizmy prowadzą proces fermentacji materii roślinnej, uwalniając składniki odżywcze, które kangur może wykorzystać. Pokarm może pozostać w tej części żołądka do 16 godzin (tyle trwa proces fermentacji). Kangur czasami wykaszluje niestrawiony pokarm i przeżuwa go jeszcze raz przed ponownym połknięciem.

Po zakończeniu fermentacji częściowo strawiony pokarm przechodzi do drugiej, rurkowatej części żołądka, gdzie uwalniane do niej kwasy i enzymy kończą proces trawienia.

Według Departamentu Środowiska Rządu Australii, całkowita liczba kangurów rudych wynosi 11514 298 osobników. W obecnej chwili liczba przedstawicieli tego gatunku jest stabilna i klasyfikowana jako gatunek najmniejszej troski (LC) na Czerwonej Liście IUCN.

Kangur rudy nie jest zagrożony i nadal jest gatunkiem występującym w dużych ilościach i szeroko rozpowszechnionym. Intensywne rolnictwo wpłynęło na ten gatunek, ale dotąd siedlisko kangura rudego nie zostało naruszone w dużym stopniu.

Ze względu na ich status jako szkodników dla pasących się i rolników, setki tysięcy kangurów są co roku legalnie odstrzeliwane w Nowej Południowej Walii, Queensland, Australii Południowej i Australii Zachodniej. Problemami najwyraźniej powodowanymi przez kangury rude są przede wszystkim konkurencja ze zwierzętami o żywność i wodę oraz uszkodzenia płotów i upraw.

Ludzie stwarzają poważne problemy dla kangurów. Oprócz przejmowania ich przestrzeni, aby nie mogli znaleźć wystarczającej ilości pożywienia i wody, zmniejszają ich liczbę poprzez różnego rodzaju polowania. Kangury giną również corocznie przez pojazdy, ponieważ główne autostrady powstają w sercu ich naturalnego środowiska. Niektóre obszary zamieszkiwane przez kangury to duże pola uprawne, na których pasą się owce. W tych regionach kangury konkurują z owcami o pastwiska. Jednak rolnicy zwykle nie lubią kangurów jedzących roślinność przeznaczoną dla ich stada, a kangury są czasami odstrzeliwane, ponieważ są postrzegane jako szkodniki. Wielu farmerów zastawia truciznę dla kangurów. Nie chcą, aby przybyli do ziemi, której używają. Uważają, że te zwierzęta są dla nich zagrożeniem. Mimo że używanie takiej trucizny jest nielegalne, po znalezieniu martwych zwierząt trudno jest zidentyfikować jej źródło.