Gibon czapnik charakteryzuje się występującym dymorfizmem płciowym w ubarwieniu sierści: samce są czysto czarne, podczas gdy samice są biało-szare z czarnym tylko brzuchem i głową. Białe i często kudłate włosy wokół głowy są wspólne dla obu płci.
Gibon czapnik charakteryzuje się występującym dymorfizmem płciowym w ubarwieniu sierści: samce są czysto czarne, podczas gdy samice są biało-szare z czarnym tylko brzuchem i głową. Białe i często kudłate włosy wokół głowy są wspólne dla obu płci.
Gibon czapnik występuje we wschodniej Tajlandii, zachodniej Kambodży i południowo-zachodniej części Laosu.
Sposób w jaki zachowuje się gibon czapnik jest zbliżony do innych gibonów. Prowadzi dzienny i nadrzewny tryb życia. Tworzy monogamiczne pary. Porusza się między drzewami za pomocą brachiacji tj. na przemiennie przy użyciu przednich kończyn, tylne swobodnie zwisają. Zwyczaje z rozmnażaniem nie są bardzo dobrze poznane, ale przypuszcza się, że są zbliżone do innych gibonów.
Najbardziej charakterystycznym u gibonów jest ich śpiew. Pary zaznaczają swoje terytorium głośną wokalizacją. Z obserwacji wynika, że to samica zachęca krótkimi pohukiwaniem samca do śpiewu po czym obydwie płcie można usłyszeć w promieniu kilku kilometrów. Ciąża trwa mniej więcej siedem miesięcy, a młode osiągają dojrzałość płciową w wieku 5 do 8 lat. Małpy te żyją do 40 lat. Zwykle przebywają w górnym piętrze korony drzew i tylko wyjątkowo schodzą na ziemię.
Zjada głównie owoce, liście, kwiaty i małe zwierzęta.
Gatunek ten jest zagrożony z powodu polowań, poważną fragmentację i degradację siedlisk. W Tajlandii wszystkie populacje znajdują się obecnie na obszarach chronionych, a era wyrębu i upraw rolniczych w większości dobiegła końca. Niemniej jednak we wschodnim parku Khao Yai i innych głównych obszarach chronionych doszło do poważnych zmian w populacji, a polowania są nadal niekontrolowane.
W Kambodży niszczenie siedlisk jest bardziej bezpośrednim zagrożeniem niż kłusownictwo, zwłaszcza na odległych obszarach. Większość populacji nie jest jeszcze zabezpieczona na obszarach chronionych, a główne zagrożenia to utrata siedlisk w wyniku wyrębu, nasilenia rolnictwa, rozwoju hydroelektrowni i nowych osiedli ludzkich.
Gatunek ten jest poważnie zagrożony wyginięciem i objęty europejskim programem hodowlanym EEP. ZOO Wrocław prowadzi hodowlę tego gatunku.