Kanczyl filipiński (pilandok) ma ciemnobrązowe umaszczenie i jest jednym z najciemniej ubarwionych kanczyli. Każdy pojedynczy włos ma sekcje w innym kolorze – podstawa jest na ogół jasna (od białej do popielato-brązowej), z płową, pomarańczową lub brązową częścią środkową i długą czarną końcówką. Czarne końcówki włosów nadają sierści (zwłaszcza górnej części) ciemniejszy „przetarty” wygląd. Kark pokrywa mieszanka przeważnie czarnych i żółtawobrązowych włosów.

Najbardziej wyrazista część ubarwienia kanczyla filipińskiego znajduje się na gardle: trzy wąskie białe pasy, zaczynające się od białej łaty pod brodą i rozciągające się w dół w kierunku klatki. W przeciwieństwie do tych białych pasków, reszta gardła jest kruczoczarna; u niektórych osobników czarne zabarwienie nawet przewyższa i przesłania paski. Dalej w kierunku klatki piersiowej te czarno-białe znaczenia znikają w szerokim brązowym pasku, który przecina dolną część gardła.

Sama głowa jest generalnie ciemniejsza niż reszta ciała. Szerokie pręgowane lub żółto-brązowe paski „brwiowe” rozciągają się od przednich kącików oczu do nasady uszu. Grzbiet nosa i czoła jest ciemnobrązowy, w kierunku czubka głowy staje się coraz bardziej nasycony czernią. Boki głowy są bardziej żółto-brązowe. Naga plama z gruczołami na spodniej stronie szczęki jest otoczona białą plamą, która biegnie do białej łaty w górnej części gardła. Kanczyl filipiński nie posiada poroża. Za to u samców górne kły są powiększone, wystają poza linię warg i są widoczne nawet przy zamkniętym pysku. Okolica brzucha jest zazwyczaj koloru pomarańczowo-brązowego, włosy na brzuchu mają również czarne końcówki. Podbrzusze, pachwiny i wnętrza ud są białe. Tylne kończyny mają biały pasek na przedzie, który rozciąga się od uda do stawu skokowego; reszta nogi ma kolor matowopomarańczowy. Wewnętrzne powierzchnie przednich nóg są również białe, a to jasne zabarwienie rozciąga się na klatkę piersiową między przednimi nogami w postaci białawej plamy. Na każdej stopie znajdują się cztery palce, ale drugi i piąty są krótkie, smukłe i nie sięgają podłoża.

Ogon ma długość około 8 cm i jest ciemnobrązowy z białą końcówką. Długość ciała kanczyla zamyka się w przedziale 40 – 50 cm, czyniąc go jednym z najmniejszych przedstawicieli ssaków kopytnych. Wysokość w kłębie to około 18 cm.

Generalnie, czaszki kanczyli są małe (długość kłykciowo-podstawna jest mniejsza niż 10 cm). U samców górne kły wystają z pyska, zaś dolne przypominają siekacze. Wzór zębowy to I 0/3, C 1/1, P 3/3, M 3/3 x 2 = 34. Istnieje unikalna płytka kostna, do której przyczepione są kręgi krzyżowe. Jak na przeżuwacze przystało, kanczyle mają czterokomorowy żołądek, jednak księgi są u nich szczątkowe.

Większość przedstawicieli rodziny Tragulidae zamieszkuje lasy tropikalne w południowo-wschodniej Azji, z jednym wyjątkiem – kanczyl afrykański (Hyemoschus aquaticus) występuje w środkowej i zachodniej Afryce.

Kanczyl filipiński został nazwany na cześć kraju, z którego pochodzi – jest jedynym członkiem rodziny Tragulidae zamieszkującym Filipiny.

Lokalnie nazywany pilandokiem, występuje endemicznie dla wyspie Balabac i dwóch sąsiednich – Ramos i Bugsuc w prowincji Palawan na Filipinach. Kilka prób wprowadzenia tego gatunku na wyspę Palawan nie powiodło się, mimo nadziei, że populacja mogła zostać naturalizowana w południowym Palawie. Populacje zostały wprowadzone na wyspy Apulit i Calauit; program hodowli ex situ został zainicjowany na Calauit w 1982 r. i był w stanie utrzymać populację co najmniej do 1992 r. Ucieczki z tego programu doprowadziły do ​​powstania wolno żyjącej populacji co najmniej 21 zwierząt w 2006. Nie wiadomo, czy kanczyle zamieszkujące wyspę Pulau Bangi (Malezja) między Borneo a Balabac należą do tego gatunku.

Wrocławskie Zoo wraz z kilkoma innymi ogrodami jest fundatorem badań i ochrony tego gatunku przez Fundację KATALA na Palawanie, na Filipinach. Program badań jest bardzo szeroki i zakłada oszacowanie zasięgu występowania, liczebności oraz wytyczenie obszarów ochrony i translokacji. Badania prowadzone będą przez kilka lat w bardzo trudno dostępnym i niebezpiecznym ze względów polityczno – ekonomicznych terenie.

ZOO Wrocław uczestniczy w programie hodowlanym kanczyli filipińskich. Hodowla ex situ, czyli poza środowiskiem naturalnym staje się ostatnim narzędziem w walce o przetrwanie zagrożonych gatunków zwierząt. Jest jednym z działań ochrony czynnej i polega na rozmnażaniu w warunkach wiwaryjnych zwierząt wymagających odtworzenia populacji. To właśnie ogrody zoologiczne, zapewniając odpowiednie warunki hodowli są niejednokrotnie jedyną szansą na przetrwanie dla wielu gatunków. Działania te koordynowane są właśnie w ramach europejskich programów EEP oraz ESB. Co niezmiernie istotne notuje się znaczący wzrost ich skuteczności.