Manul jest zbliżony rozmiarami ciała do dużego kota domowego. Długość jego ciała waha się w przedziale 500 – 600 mm, a ogona 210 – 310 mm. Dorosły osobnik osiąga masę ciała około 4,5 kg. Manul ma długie, gęste futro, które jest generalnie szare lub blado-rude. Jego białe włosy ochronne nadają mu matowy wygląd. Ciemne włosy na spodniej stronie ciała manula są prawie dwa razy dłuższe niż sierść na grzbiecie. Seria od pięciu do siedmiu wąskich czarnych pasków biegnie poprzecznie przez dolną część pleców.

Długi ogon manula posiada czarną końcówkę, a wzdłuż jego długości biegnie seria od pięciu do siedmiu czarnych pierścieni.  Jego krótkie, masywne nogi są na ogół podobne kolorem do futra na pozostałej części ciała, czasami pojawiają się niewyraźne czarne paski. Sierść pod powierzchnią łap jest na ogół krótka i czerwonawa. W całym zasięgu występowania tego gatunku występuje ogromne zróżnicowanie w kolorze sierści. To spowodowało, że naukowcy opracowali trzy różne klasyfikacje podgatunków.

Głowa manula jest mała i ma szerokie, białe obwódki oczu. Oczy są wyjątkowe, ponieważ źrenice manula kurczą się w małe czarne kółka zamiast szczelin, jak u większości innych małych dzikich kotów. Uważa się, że jest to kot o wyjątkowo rozbudowanej mimice. Manul ma nisko osadzone, zaokrąglone uszy, które są zwykle koloru płowego i mogą mieć ciemne końcówki. Jego łacińska nazwa – otocolobus – oznacza dosłownie „brzydkie uszy”. Srebrzysto-szare futro z czarnymi plamami na czole i wierzchołku głowy. Z kącików każdego oka spływają dwa wąskie czarne paski. Wargi, broda i szyja są białe, z lekkim rudym odcieniem w pobliżu górnej wargi. Jak większość kotów, manul ma długie, białe wibrysy.

Manul jest zwierzęciem nocnym, prowadzącym samotniczy tryb życia. Może być aktywny również o zmroku i wczesnym rankiem. Za dnia śpi w szczelinach skalnych i małych jaskiniach.

Często manule wykorzystują nory innych małych zwierząt, takich jak świstaki, lisy i borsuki. Zasięg występowania manuli w znacznej mierze pokrywa się z występowaniem innych dużych drapieżników, na przykład pantery śnieżnej. Manul, jako kot o niewielkich rozmiarach, polega raczej na unikaniu konfrontacji, niż na rozwiązaniach siłowych. Dlatego bardzo istotnym elementem środowiska życia manula jest obecność szczelin skalnych i nor wykopanych przez inne zwierzęta. Naukowcy zaobserwowali bardzo różnorodne wykorzystanie przez manule takich nor – oprócz oczywistej osłony przed drapieżnikami: jako legowiska na czas porodu, do ukrywania i  wychowywania młodych, termoregulacji, karmienia oraz krycia w sezonie godowym.

Wielkość terytorium manula zależy od płci. Samiec może zajmować teren o wielkość od 21 do 207 km2 (średnio ok 98 km2), z kolei samica zamieszkuje teren o powierzchni od 7,4 do 125 km2 (średnio 23 km2). Najczęściej terytorium jednego samca obejmuje kilka mniejszych terytoriów samic, z którymi samiec spotyka się w okresie godowym.

Naukowcy zauważyli niezwykłą zdolność manula do ukrywania się we własnym środowisku. Ich ubarwienie pozwala im łatwo wtapiać się w otoczenie. Zaobserwowano też, że manul jest bardzo słabym biegaczem i zamiast tego szuka schronienia wśród głazów lub w małych szczelinach, szczególnie, gdy podchodzi ofiarę. Niewiele z tych zwierząt było trzymanych w niewoli, ale te, które były, opisywano jako skłonne do agresji i niebojące się ludzi. Manul zazwyczaj nie pluje ani nie syczy, gdy ktoś się do niego zbliża, ale gdy jest podekscytowany, może skamleć i warczeć. Ten dźwięk został opisany bardziej jako skowyt małego psa niż miauczenie domowego kota. Zaobserwowano również, że manule mruczą, podobnie jak kot domowy.